Program Kongresu

Powrót do listy

PANEL ONKOLOGICZNY: Lekarz dentysta onkologiem pierwszego kontaktu?

Wykładowca(y):
Dr hab. n. med. Wojciech Bednarz
Lek. dent. Bartosz Bielecki-Kowalski
Dr n. med. Katarzyna Bogusiak
Dr hab. n. med., prof. nadzw. Elżbieta Dembowska
Prof. dr hab. n. med. Marcin Kozakiewicz
Dr hab. n. med. Mariusz Szuta
Dr n. med. Maciej Świder
Dr n. med. Marta Tyndorf

Miejsce: Pawilon 15 - poziom 1, Sala 1.A

Data: 22.09.2018, Sobota

Godziny: 09:00 - 12:00


Rodzaj zajęć: Wykład
Język: polski
Punkty edukacyjne: 3
Koszt: w ramach opłaty rejestracyjnej
Opis
Szkolenie dla
Tematyka
Kontakt
Rejestracja

.

9:00 - 9:15 Nie trzeba leczyć, aby pomóc. Najważniejsza jest  diagnostyka wczesnych zmian  przednowotworowych
Prof. Marcin Kozakiewicz wykład wprowadzający
9:15 - 9:30 Objawy zaburzeń potencjalnie złośliwych w jamie ustnej – postępowanie w gabinecie stomatologicznym
Dr n. med. Katarzyna Bogusiak
  Zaburzenia potencjalnie złośliwe ( ang. potentially malignant disorders, PMD) stanowią ważny problem kliniczny. Według WHO (2005) są to zmiany lub jednostki chorobowe związane z wyższym ryzykiem wystąpienia nowotworu złośliwego w momencie ich rozpoznania lub w przebiegu ich trwania. Termin ten zastąpił dwie nazwy - zmiany przedrakowe i stany przedrakowe. Wczesne  i prawidłowe rozpoznanie PMD oraz wdrożenie odpowiedniego  leczenia umożliwia stosowanie skuteczniej profilaktyki występowania nowotworów złośliwych jamy ustnej. Istotna rola w rozpoznawaniu zaburzeń potencjalnie złośliwych spoczywa na lekarzach stomatologach. W niniejszym wystąpieniu zostaną omówione objawy najczęstszych zaburzeń potencjalnie złośliwych oraz ich leczenie.
9:35 - 10:05 Leczenie chirurgiczne nadziąślaków - możliwości natychmiastowej rekonstrukcji tkanek miękkich
Dr hab. med. Wojciech Bednarz
  Zlokalizowane zmiany rozrostowe dziąseł, klinicznie nazywane nadziąślakami są zmianami reaktywnymi, powstającymi najczęściej wskutek działania miejscowych czynników drażniących, ale także jako rezultat zaburzeń immunologicznych, hormonalnych i infekcji bakteryjnych. Powinny być leczone chirurgiczne, ale w każdym przypadku należy przeprowadzić niechirurgiczne postępowanie higienizacyjne z eliminacją potencjalnych czynników sprawczych. Niejednokrotnie powoduje to zmniejszenie zmian, a czasami nawet ich zniknięcie. Jeżeli jednak w kilkutygodniowym okresie obserwacji nie dojdzie do całkowitej poprawy, zmianę należy usunąć i każdorazowo dokonać jej weryfikacji histopatologicznej. Współczesnym sposobem postępowania jest jednoczasowa rekonstrukcja tkanek przyzębia utraconych w wyniku wykonanej resekcji nadziąślaków, by mogły podjąć utraconą wcześniej funkcję w możliwie najkrótszym czasie i żeby zapewnić pacjentowi optymalny komfort estetyczny. Na przykładzie przypadków klinicznych zostaną przedstawione procedury, w których dla osiągnięcia tych celów zastosowano techniki płatowe i tunelowe oraz przeszczepy autogenne tkanek miękkich, a także długoterminowe rezultaty leczenia.
10:10 - 10:30 Kriochirurgia w stomatologii i chirurgii twarzy
Lek. dent. Bartosz Bielecki-Kowalski, Dr n. med. Maciej Świder
 

Zabieg kriodestrukcji zmian skóry i błon śluzowych jest doskonałą alternatywą dla zabiegu chirurgicznego usunięcia zmiany lub laserowej destrukcji.
Jest zabiegiem szybkim ok. 5-10 minutowym, bezbolesnym (w większości przypadków nie wymagane jest nawet podawanie znieczulenia) i nieobciążającym pacjenta. Metody kriodestrukcji znalazły szereg zastosowań w dermatologii kosmetycznej, ginekologii, kardiochirurgii, chirurgii ogólnej, okulistyce i proktologii. Kriochirurgiczne leczenie zmian posiada przewagę nad metodami klasycznymi (wycięcie zmian lub zniszczenie laserowe bądź elektrokoagulacja) gdyż blizny po zabiegu są bardziej estetyczne i elastyczne. Ma to szczególne znaczenie w przypadku zmian w obszarze jamy ustnej gdzie klasyczny zabieg chirurgicznego usunięcia zmian powoduje powstawanie bolesnych, ściągających blizn utrudniających mówienie i przyjmowanie pokarmów.
Rana w trakcie gojenia po zabiegu kriochirurgicznym z uwagi na większą zawartość kolagenu typu 3 charakteryzuje się dużą elastycznością, sam proces gojenia ponadto jest bezbolesny i przebiega bez powikłań w sposób jałowy (wymrożone tkanki są jednocześnie opatrunkiem chirurgicznym dla tkanek położonych poniżej). Charakter gojenia tkanek po zabiegu w większości przypadków nie wymaga stosowania dodatkowych antybiotyków oraz modyfikacji leczenia przeciwkrzepliwego co ma duże znaczenie, gdyż większość pacjentów ze zmianami skórnymi / błony śluzowej to osoby starsze obciążone licznymi chorobami ogólnoustrojowymi.
10:35 - 10:55 Wykorzystanie obrazowania fluorescencyjnego w diagnostyce i monitorowaniu stanu tkanek błony śluzowej jamy ustnej
Prof. Elżbieta Dembowska
  Zmiany błony śluzowej jamy ustnej o wysokim ryzyku transformacji nowotworowej m.in. erytroplakia, choroba Bowena, liszaj nadżerkowy, leukoplakia mogą prowadzić do powstania raka. Rak błony śluzowej jamy ustnej jest chorobą o bardzo wysokiej śmiertelności. Wczesne wykrycie zmian przednowotworowych i wprowadzenie odpowiedniego leczenia skutkuje wzrostem pięcioletniego przeżycia u około 80-90% pacjentów.
Badanie auto-fluorescencyjne błony śluzowej jamy ustnej wykorzystuje zależności rodzajowe i ilościowe związków biologicznych, struktury błony śluzowej (w tym gęstości naczyń krwionośnych) i metabolizmu od rodzaju i intensywności zmian chorobowych. Stany zapalne, choroby, zmiany przed- i nowotworowe mają wpływ na wymienione cechy i wiele z nich można wykryć w oparciu o analizę widma auto-fluorescencyjnego.
Spektroskopia autofluorescencyjna tkanek błony śluzowej jamy ustnej umożliwia wykrycie obecności markerów zmian przednowotworowych i nowotworowych zanim staną się widoczne w białym świetle. Wczesne rozpoznanie tych zmian umożliwia skuteczniejsze leczenie oraz wdrożenie profilaktyki onkologicznej. W celu ostatecznego rozpoznania niezbędna jest weryfikacja histopatologiczna. Uwidocznienie wykwitów w świetle fluorescencyjnym ułatwia również pobranie wycinka i ewentualne całkowite usunięcie zmian patologicznych błony śluzowej jamy ustnej.
11:00 - 11:20 Rak podstawnokomórkowy skóry twarzy
Dr n. med. Marta Tyndorf
11:25 - 11:55 Sposoby leczenia raka błony śluzowej jamy ustnej w zależności od wielkości guza w chwili skierowania
Dr hab. n. med. Mariusz Szuta
  Rak błony śluzowej jamy ustnej jest stosunkowo rzadkim nowotworem, stanowiącym 1,13% nowotworów złośliwych. W 2012 roku zanotowano w Polsce 1725 nowych przypadków zachorowań. Występuje najczęściej u mężczyzn w 6. i 7. dekadzie życia (M:K=3:1). Najczęstszym miejscem występowania jest ustna część języka (26%), wargi, najczęściej dolna (24%) oraz dno jamy ustnej (23%). Pozostałe 27% stanowi rak wywodzący się z błony śluzowej dziąseł, policzka, podniebienia twardego i trójkąta zatrzonowcowego. Nowotwór ten może powstawać ab initio albo na podłożu zaburzeń potencjalnie złośliwych błony śluzowej takich jak: rogowacenie białe, liszaj płaski, brodawczak rogowaciejący lub rogowacenie czerwone. W etiologii bierze się pod uwagę palenie tytoniu i wysokoprocentowego alkoholu, długotrwały uraz mechaniczny (ostre krawędzie ubytków próchnicowych, źle dopasowane uzupełnienia protetyczne itp.), infekcje wirusem HPV (typ 16, 18, 31, 33, 45, 51). Pierwszym objawem jest najczęściej niebolesne, niegojące się owrzodzenie lub szczelinowate pęknięcie. Objawy późne to rozchwianie zębów, foetor ex ore, objaw Vincenta, patologiczne złamanie żuchwy, złe przyleganie protezy, mowa kluskowata, duszność. Podstawą rozpoznania jest pobranie wycinka ze zmiany. Równolegle należy wykonać diagnostykę obrazową w celu oceny zaawansowania miejscowego (TK twarzoczaszki z konstrastem), lokoregionalnego (ocena węzłów chłonnych – USG, TK, RM) oraz wykluczenia rozsiewu do narządów odległych klatki piersiowej (zdjęcie PA, KT) i jamy brzusznej (USG, KT). Metodą z wyboru w leczeniu raka jamy ustnej jest wycięcie chirurgiczne z marginesem 1 cm tkanek makroskopowo niezmienionych i ewentualną resekcją podłoża kostnego w przypadkach zaawansowanych oraz wycięcie regionalnych węzłów chłonnych w formie elektywnej w poziomach III-I lub IV-I (język) bądź terapeutycznej w poziomach V-I. Leczenie skojarzone z neoadjuwantową chemioterapią lub chemioradioterapią (raki niskozróżnicowane) stosuje się w przypadku IV stopnia zaawansowania. Uzupełniające napromienianie może być kolejnym etapem leczenia przy odpowiednich wskazaniach (wynik badania preparatu operacyjnego). Integralną częścią zabiegu jest leczenie rekonstrukcyjne warunkujące dobrą jakość życia (quality of life).