Leczenie protetyczne z wykorzystaniem protez stałych wydaje się najbardziej optymalnym rozwiązaniem w zakresie przywrócenia utraconej funkcji żucia. Jednak ze względu na wysokie koszty pacjenci oczekują możliwości długoczasowego użytkowania takich uzupełnień. Aby ustrzec się ewentualnych powikłań należy przestrzegać zasad wynikających z przeprowadzonej diagnostyki, wykonawstwa klinicznego i laboratoryjnego.
Decyzja o wykonaniu uzupełnień stałych powinna uwzględniać zakres planowanych rekonstrukcji, ilość, jakość i rozmieszczenie obecnych w jamie ustnej zębów oraz niezbędne zabiegi przygotowawcze. Samo wykonanie uzupełnienia może pociągać za sobą niepowodzenie związane z błędami w zakresie przygotowania zębów i tkanek otaczających, pobraniem wycisków i rejestracją okluzji centralnej oraz błędami w zakresie wyboru materiałów i technologii ich przetwarzania.

Uczestnik wykładu dowie się:
1. w jaki sposób prowadzić diagnostykę układu stomatognatycznego pod kątem projektowania uzupełnień stałych
2. jakie błędy w postępowaniu klinicznym w zakresie wykonawstwa wkładów koronowo-korzeniowych, koron i mostów mogą wpływać na powstanie powikłań
3. jakie błędy w wykonawstwie laboratoryjnym mogą być przyczyną niepowodzeń w leczeniu protetycznym wykorzystującym protezy stałe.

Odpowiedzialny lekarz dentysta powinien być świadomy faktu, że niewłaściwie wykonana ruchoma konstrukcja protetyczna może doprowadzić do wczesnych lub późnych zmian w poszczególnych elementach układu stomatognatycznego, które mogą spowodować, że użytkowanie dotychczasowej protezy stanie się niemożliwe.
Błędy popełniane na poszczególnych etapach wykonawstwa kliniczno – laboratoryjnego mogą być nieświadome, i wynikać z niewiedzy lub świadome, które są najczęściej związane z niekompetencją, niechlujstwem oraz pośpiechem. Wszystkie one skutkują określonymi schorzeniami jamy ustnej, które można wyeliminować, jeżeli zarówno lekarz jak i technik będą pamiętać, że końcowym efektem ich pracy powinien być sukces terapeutyczny w protetycznej rehabilitacji pacjenta.

Prezentowane zagadnienia pozwolą uniknąć błędów i niedokładności w wykonawstwie kliniczno – laboratoryjnym protez ruchomych, a tym samym wyeliminują możliwość wystąpienia niekorzystnych zmian w układzie stomatognatycznym.