Sposoby rekonstrukcji ubytków powstałych po usunięciu guzów dziąseł

Celem pracy jest próba usystematyzowania postępowania z ubytkami powstałymi po usunięciu guzów dziąseł.
Wybór postępowania z guzem dziąsła zależy od jego charakteru, rozległości (przekraczanie bądź nie granicy śluzówkowo-dziąsłowej), obecności zębów w sąsiedztwie (rokowanie co do ich utrzymania, właściwej szerokości biologicznej). W przypadku zmian zapalno-rozrostowych bardzo istotna jest faza higienizacyjna poprzedzająca właściwe leczenie chirurgiczne (uzyskanie wartości API<25%, PBI<10%). Czynnikiem najbardziej determinującym wybór metody zaopatrzenia rany po wycięciu guza dziąsła jest obecność lub brak dobrze rokujących zębów w sąsiedztwie ubytku. Kolejnymi istotnymi czynnikami są: stosunek ubytku do granicy śluzówkowo-dziąsłowej oraz lokalizacja w obrębie strefy estetycznej.

Metody stosowane w postępowaniu z ubytkiem po wycięciu guza dziąsła to, w zależności od wskazań:
- pozostawienie rany do wyziarninowania,
- pokrycie rany płatem śluzówkowo-dziąsłowym z sąsiedztwa,
- pokrycie rany dwuwarstwowe przeszczepem tkanki łącznej pobranej z podniebienia oraz płatem śluzówkowym.

Właściwa ocena możliwości regeneracyjnych tkanek przyzębia i odpowiednie planowanie leczenia odtwórczego pozwalają osiągnąć dobre funkcjonalne i estetyczne wyniki leczenia z uzyskaniem właściwego konturu dziąsła.