Współczesne metody diagnostyki i terapii dysfunkcji narządu żucia

Kwalifikacja pacjenta oraz opracowanie planu leczenia wymaga od lekarza dentysty coraz większej uwagi ze względu na dynamiczny wzrost w populacji polskiej częstości występowania dysfunkcji narządu żucia. Skompensowana postać tych zaburzeń, w przeciwieństwie do postaci bólowych, jest trudniejsza do zdiagnozowania, stąd oprócz standardowych wytycznych oraz kwestionariuszy badań (nadal udoskonalanych przez międzynarodowe konsorcja naukowe np. RDC-TMD), warto korzystać z pomocy różnych urządzeń do oceny morfologii struktur i funkcji układu stomatognatycznego. Ze względu na odmienną strukturę psychoemocjonalną, budowę i czynność elementów układu stomatognatycznego, każdego pacjenta należy traktować w sposób zindywidualizowany. Wydatnie wpływa to na trudności w wyborze właściwych metod diagnostycznych i leczniczych. W wykładzie zostaną omówione metody rekomendowane jako najbardziej użyteczne w diagnostyce i terapii dysfunkcji narządu żucia, które często stanowią etap przygotowawczy pacjenta do zintegrowanego leczenia specjalistycznego.