Metody ustalania zgryzu konstrukcyjnego w leczeniu protetycznym cz. 2

Rehabilitacja protetyczna pacjentów obejmuje uzupełnienie braków zębowych i/lub korektę istniejącego uzębienia resztkowego, co wiąże się ze zmianą położenia żuchwy względem szczęki, czyli z ustaleniem zgryzu konstrukcyjnego. Zgryz konstrukcyjny może być rejestrowany w zakresie relacji centralnej lub może zmieniać położenie wyrostka kłykciowego i krążka stawowego w stwierdzanych zaburzeniach pracy stawów skroniowo-żuchwowych. Celowa zmiana położenia żuchwy w stosunku do szczęki w celu zniesienia objawów zaburzeń czynnościowych w obrębie układu ruchowego narządu żucia określana jest leczniczym położeniem żuchwy.
Zgryz konstrukcyjny w relacji centralnej ustalany jest głównie w przypadkach rehabilitacji bezzębia oraz rekonstrukcji zwarcia u osób z uogólnionym patologicznym starciem zębów. Istnieje wiele metod umożliwiających ustalenie, rejestrację oraz przeniesienie zgryzu konstrukcyjnego do pracowni protetycznej. Podstawą tych metod jest uzyskanie harmonii pracy mięśni żucia oraz optymalnych wzajemnych relacji w stawie skroniowo-żuchwowym w zwarciu oraz podczas ruchów żuchwy.
Ustalenie zgryzu konstrukcyjnego określa położenie żuchwy w trzech płaszczyznach, umożliwiając odtworzenie statycznych i dynamicznych kontaktów zwarciowych zębów według wybranej koncepcji okluzji (obustronnie zrównoważonej, wzajemnie chronionej i in.).