11 / 52
10 września 2015 | CZWARTEK
PROGRAM NAUKOWY KONFERENCJI PTS@CEDE2015 STOMATOLOGIA KLINICZNA | WYKŁADY
CZWARTEK
CEDE 2015
PROGRAM
9
Pawilon:
15
12.15 – 12.45
Metody ustalania zgryzu konstrukcyjnego w leczeniu protetycznym
Wykładowca:
Dr hab. n. med. Jolanta Kostrzewa-Janicka
Katedra Protetyki Stomatologicznej, Wydział Lekarsko-Stomatologiczny WUM
Rehabilitacja protetyczna pacjentów obejmuje uzupełnienie braków zębowych i/lub korektę istniejącego uzębienia
resztkowego, co wiąże się ze zmianą położenia żuchwy względem szczęki, czyli z ustaleniem zgryzu konstrukcyjnego.
Zgryz konstrukcyjny może być rejestrowany w zakresie relacji centralnej lub może zmieniać położenie wyrostka kłykcio-
wego i krążka stawowego w stwierdzanych zaburzeniach pracy stawów skroniowo-żuchwowych. Celowa zmiana poło-
żenia żuchwy w stosunku do szczęki w celu zniesienia objawów zaburzeń czynnościowych w obrębie układu ruchowego
narządu żucia określana jest leczniczym położeniem żuchwy.
Zgryz konstrukcyjny w relacji centralnej ustalany jest głównie w przypadkach rehabilitacji bezzębia oraz rekonstrukcji
zwarcia u osób z uogólnionym patologicznym starciem zębów. Istnieje wiele metod umożliwiających ustalenie, rejestra-
cję oraz przeniesienie zgryzu konstrukcyjnego do pracowni protetycznej. Podstawą tych metod jest uzyskanie harmo-
nii pracy mięśni żucia oraz optymalnych wzajemnych relacji w stawie skroniowo-żuchwowym w zwarciu oraz podczas
ruchów żuchwy.
Ustalenie zgryzu konstrukcyjnego określa położenie żuchwy w trzech płaszczyznach, umożliwiając odtworzenie statycz-
nych i dynamicznych kontaktów zwarciowych zębów według wybranej koncepcji okluzji (obustronnie zrównoważonej,
wzajemnie chronionej i in.).
Słowa kluczowe: zgryz konstrukcyjny, relacja centralna, pozycja referencyjna
12.45 – 13.15
Rekonstrukcje zwarcia jako istotny element rehabilitacji układu stomatognatycznego
Wykładowca:
Dr n. med. Paweł Witek
13.15 – 13.30
Dyskusja
13.30 – 14.15
Przerwa
14.15 – 15.00
Przyczyny niepowodzeń w procesie leczenia za pomocą stałych uzupełnień protetycznych
Wykładowca:
Dr hab. n. med. Mariusz Pryliński
Zakład Technik i Technologii Dentystycznych UM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
Przyczyny uszkodzeń protez stałych mogą mieć swe źródło zarówno na etapie postępowania klinicznego, jak i laborato-
ryjnego, a im bardziej są one rozległe, tym naprawa staje się trudniejsza. Najczęstszymi powodami odprysków olicowania
ceramicznego po osadzeniu lub w trakcie osadzania uzupełnień w jamie ustnej są: niewyrównana okluzja i artykulacja
(przedwczesne kontakty), parafunkcje (bruksizm), urazy, utrata szczelności brzeżnej prowadząca do wypłukania cementu
i braku stabilności podbudowy oraz osadzanie zbyt „ciasnych uzupełnień”. Jednak zdecydowana większość uszkodzeń
ceramicznego olicowania ma swoje źródło na etapie wykonawstwa laboratoryjnego, a zwłaszcza w braku odpowiedniej
wytrzymałości połączenia między ceramiką a podbudową (ceramiczną lub metalową). Do tych przyczyn należą między
innymi: odpowiednio dobrane współczynniki rozszerzalności termicznej, zagłębienia mikroretencyjne, zanieczyszczenia
podbudowy w trakcie jej opracowywania, właściwe ukształtowanie podbudowy.
Słowa kluczowe: ceramika dentystyczna, korony, mosty
15.00 – 15.30
Retrakcja dziąsła brzeżnego w praktyce lekarza protetyka
Wykładowca:
Dr n. med. Danuta Nowakowska
Zakład Materiałoznawstwa Katedry Protetyki Stomatologicznej UMwe Wrocławiu
Retrakcja dziąsła brzeżnego jest bardzo często stosowana w codziennej praktyce lekarza protetyka. Jej celem jest taki
sposób zarządzania tkankami ruchomego dziąsła, aby uzyskać dostęp do czasowo rozszerzonej, suchej i czystej szcze-
liny dziąsłowej. Zabieg ten jest niezbędny podczas szlifowania zęba/ów, odwzorowania granicznej linii preparacji, róż-
nych technik wycisku i osadzania stałych rekonstrukcji protetycznych. Prawidłowo i bezpiecznie wykonana retrakcja
ma istotny udział w osiągnięciu długoterminowego sukcesu klinicznego w aspekcie adaptacji brzeżnej do tkanek zęba
i dziąsła oraz efektu estetycznego.